Pablo Amargo/Jot Down

 "Aso ket milê Perîxanê. Perîxanê deriyê odê hêdî hêdî vekir, her du ketin holê. Bi ketinê re qîjînî ji keçikan çû. Hinek ji wan zikopişto tera bûn, hinek jî ji wan lal man. Xasma cilên Asoyê, makyaja wê, qondera wê ya reş û panîbilind, goreya naylon, û zerik... Dilê keçan tije keser kir. Tevan xweziya xwe bi Asoyê anî....

  Perîxanê berê xwe da keçikan û got:

  -Keçikno! Em ê vêga fîlm çêkin. Tê bîra we, min ji we re behsa sînemayê kiribû. Ez û Aso artîstên vê fîlmê ne. Hûn jî temaşekar in.

  Perîxanê Aso qepaçe kir. Destê xwe danî ser memikên Asoyê û guvaşt. Asoyê rûyê Perîxanê maçî kir.

  Reng li keçikan nema. Ji şerman re serê xwe xistin ber xwe. Perîxanê bi çû rûyê ev tişt bi Asoyê re dikir? Ma li cem bajariyan fedîkirin tunebû? 

  Perîxanê di bin çevan re dipalandin. Milê xwe avêt stûyê Aso û berê xwe da keçikan û got:

  -Ez dizanim hûn çi difikirin, lê ya rastî fîlm wiha tên çêkirin.Li bajaran keç û xort dikevin milên hev û carinan jî hev maçî dikin. Divê mirov beriya zewacê hev baş nas bike. Zewac tiştekî muhîm e.

  Keçikekî pirsî

  - Hema wisan vekirî Perîxan?

  Perîxanê got:

  - Belê, vekirî, li ber çavan, çima na?

 Yeke din pirsî:

  - Wisan aşkera hev maçî dikin, ne?

   Perîxanê bersiv da:

  - Hem ji çavan. Ma dê û bavên we hev maçî nakin?

(...)