Ez sibê ji saet heşt û nîvan heta êvarkê pêncan, li mektebê me. Dersên te jî êvarê di pêncan da dest pê diket heta saet dibîte deh. Rêya mala me hinekî dûr e tu dizanî, heta tu dizivirî malê ez xewra diçim. Hin caran ez ji xewê hişyar dibim, piyên te ên cemidî bi piyê min ve zeliqiye... Ez hewl didem êca wan piyên te ên piçûk germ bikem. Tu di xew da diaxivî û dibêjî: Çiraya odeya min sot dîsa, vê carê jî ez ê lalê te razêm. Sibê jî çaxê radibim bêhna cigareya te tête difna min, ez ji malê derdikevim. Hind. Anî têkiliya me a di rojekê da û hevaltiya me ya malê hinde ye...
Baş bû mektep qediya, em êdî pêkve radibin ji xewê. Bi reqsa strana -me navê wê nêzîkê salekê nedizanî- bi dest roja xwo diken. Tu her dibêjî: ka baş guhdarî bike, farsî ye çawa tu nizanî. (Farsiya Afqanî ye bebek, çawa bizanim?!)
  Em hind li ser nezanîna navê lavjeya xwo ranawestin. Heta heta, pencereyên hemi deran vediken; êca dukanciyê hemberê me û cînarên me ên li ser qata me da dirûnin, keremkene reqsa me. Ew dukancî hat bîra te, yê li ber tenişta dukana wî darê alûce heyî? Hetta te carekê di şevê, nîveşevê da bo min alûceyên wê darê anîbû(gelo ew dibîte dizî?) Roja dî, min ew alûce dirêjî dukancî kiribû û gotibû wî:Erik yer misin Ahmet abi? Tu bi tîqetîqê keniyabû û te gotibû:Tu vîcdana xwo rehet dikey qey, alûceyên ji mêrikê dizî dirêjî wî dikey.
  Neyse, ne dukancî têt ne jî cînar. Em bi serê xwo dînêtiyên xwo diken hema, Paşî mûzîk xilas dibît. Tu dibêjî: ez ê biçim lê dê piyên min cemidin. Ez dikenim û dibêjim: xem nekeyî tu, ez ê mûzîka me veşêrim.