Roja dî di heftan de ji xew radibim. Li taqsîcî abiyê şevê dereng min anî û telefona xwo dayî min digerim. Di heft û nîvê têt. Heta em digihine acenteyê em sihbeteke xwoş diken. Ji axaftina wî fêhm dikem ku Colemêrgî ye. Ez dipirsim: 

Tu Colemêrgî yî? Şofor abî: 

Ez ne Colemêrgî me, ji Wanê me biçûkêd min Colemêrgî ne. Ez jî hema hîre bûme wek wan diaxivim. dibêjît. 

    Abî rast digot lê di şûna "jina min, hevjîna min, xanima min" gotibû biçûkêd min. Xanima wî ji Colemêrgê bû bi zewacê axaftina wê hîre bibû. Bo miletê me heram e anîna navê jinê. Hin caran şahît dibûm mêrikekê behsê mala xwo dikir lê qet navê jinê nedianî. Ma jin nebû ya her tişt dikir? Hema çi tişta neket jî mirov çawa kesekê hebe wek qet nebe nîşan didet. Xirabiyeke çend mezin ! 

    Em digihine acenteyê. Erebeya heştan, bi rotara wek hemi caran di neh û nîvan da radibît. Piştî rêwitiyan du û nîv saetan ez digihime Yeniköprüyê. Nêzîkê sîh erebe li dû yêk/hev in. Ez ji transîtê peya dibim ji xwe bahola min jî çinîne, dixwazim bimeşim. Piştî hinekî meşê digihime serê rêza erebeyan. Du leşkerê tirkan nasnameyan qontrol diken. Li min dinêrin ez dibêjim:

Yüksekova'ya değil, Hakkari'ye gideceğim. Yolcusu olduğum araba çok arkada kaldı, annem ve babam şu arabada beni bekliyor. Qebûl nakin, nasnameya xwo jî derdixinîm piştî baş qontrol diken:  tamam siz geçebilirsiniz, dibêjît leşkerekî zeîf û ji roja Colemêrgê şibê/wekî qîrê reş bûyî. Bi şeqî/westî bûnê  keniyeke dawî bo dayîk û bavê xwo dikem û wan hembêz dikem. Bavê min yê bê sebr bi sollama û lezçûnê  rêya saetekê nêzîkê bîst deqiqeyan kêm diket. Cergê me di devê me de em peya dibin. Û em li hemberê çiyayê simbil hekkarî ne.