Kompûtera 12 salan... Vekirina maîla yekem -ya ku bo yî messenger bêt emel kirin- wêneyên ji webcamê hatî kişandin, çêkirina spartekên mektebê, temaşekirina fîlmên ku nezanim daxim û piştre di google da binivîsim û di wê derê da seyr bikem, wêne û vîdeoyên belkî 15 salan, di nav zikê wê komputerê da bû. Nehe ji wan yek bîranîn jî nemaye. Di çaxê "qedexeya me ji welatê me dur xistî û dilê me ji dur ve şewitandî" heta zikê vê komputerê jî vekiribûn û di wê derê da hemu bîranînên min yên heyî biribûn. Digel qameraya bavê min 20 sal berê nehe ji derve anî û gelek bîranînên min yên yekem bi wê hatî kişandin... Meraq jî dikim ha; ka wêneyên keçikekî deh salî dê çê lê biken?? Çend bê tehemûl in, çend kesîf in... 

   Nehe qet nebe ev odeya min ya ku pêşiyê bo bikin "çay ocaxê" maye. Li malekê çay ocaxî belkî bo we ecêb bêt lê bo yî mala me şert bû. Li mala me hatin çûna mêvanan gelek e, ji ber hindê li ber tenişta odeya mêvanan ev odeye çêkirine. Lê bi mezinbûna min, ode guherandine û kirine odeya zarokekî piçûk. Yanî gotine kulîlk mezin bû êdî dişêt (dikare) ji jorê çay û qehweyê filan bîne jorê!

    Wextê ez 5 sal berê nehe ji malê dûr ketim, min gote dayîka min: qet destê xwo lê nedene vê odeyê. Bi israrên min ji bilî paqijiyê, qet dest lê nedan. Bi perdeyên modeya berê, pêlîstokên zarokatiyê, diyariyên berê, yataq û maseyên belkî deh salan, bi her tiştê xwo wekî xwo maye. 

   Xemgîniya bîranînên bezir (winda) dibît yan jî têt şewitandin gelekî zor e.  Wextê xeberên şewitandina malan dihat, feqet min eksên(fotrafên) xwo difikirî; yên zarokatiyê. Ew hatiban şewitandin ez ê bibam mirovekî ku bêyî zarokatiya xwo mezin bûyî... 

Arizona Dream/Emir Kusturica, 1992

     "Heger tu bixwazî zêndeyê giyanê yekê/î divêt pêşiyê tu zêndeyê xewnên wê/î" 

Masiyek dikevite li ser maseya em li ser xwarina herî ji hejê diken "kremali, mantarli, tavuklu, kapya biberli sote"  bla bla bla dixwin. Heta xwarina me diqedît em li tewgerên masîyê seyr diken.      Paşî Goran Bregoviç bi mûzîka xwo masîkoyê dilîyzînît. Em di çûyîna masiyê da dimînin û xeweke şirîn dikişin. Yan me gelek hej ji masiyê kir yan ew ê hej ji me kir. Ji ber nehe jî tête xewna me. Bawerkem masî jî dikevîte xewnekê çimkî bajarê wê/î jî bi meşeke dirêj û nazik diguherît. Hind diguherît kî masîko ji Antartîqa derbasî Amerîkayê dibit. Tiştên em di jîyana xwo da bibêjin "bê îmkan e, nikare" diket. Ev tişt; beredayî, bê mane dibît carcaran, lê ji nişka ve Kusturica derdikevît û bi derhêneriya xwo ya bêhempa dikevîte di nav xewnê û masîyê organîze diket. Pêşîyê masîyê diket Jhonny Deep û li gazî mûzîka Bregoviç diket dîsa şibê hemi gawan. Dîmenên wesa çêdiket, mirov naxwazît ji vê xewnê hişyar bît. Kusturica'yê heta nehe di xewnên xwo da pastoralî kêm nekirî; li Amerîkayê be jî, di vê xewnê da jî pastoralîyê kêm naket û dîsa min şaşmayî dihêlît. Ji xewê hişyar dibim digel hişyarbûna min dibînim ku masî li cihê xwo dirawestît. Min xwo hind têkil xewnê kir kî nehe xwo şibê(wekî) masîyê hîs dikem. Nexwe, ew masî ez bûm? 

   "Masî naaxivin, bêdeng in çimkî her tiştî dizanin." 

The Suspended Step of the Stork, 1991

  "İnsanek çawanê ji axa xwo vediqetit? Ji bo çi, ber bi kî derê ? Nexwe, wekî ew gotinên strana berê ye birastî ? Û ji bîr neke qet; çaxê ku wextê veqetinê têt/bi ba diçit awirên te..."

Picasso/Two Women Running on the Beach

 ji fîlma Donnie Darko

5 meh û 10 roj berê nehe... Ez li malê pê êşa xwe mijul, destê xwe dirêj dikeme qedeha bi marê boa(ji derve fîl e), yê ji çîroka mîrzayê piçûk derketî. Di wê kêlîkê peyamek têt: Di peyamê da wêneyek, wêneyê marê boa. Dûra dipirse, "ev e çiye?" Berdela bersîva bi nivîs, ez wêneyê qedeha di destê xwe da dikişim û dişînim. Li bin da jî dinivîsim: "ev e ye." Pirs û bersîv cida cida tiştek nebû, pûç bû, vala bû. Lê bersîv ji ber pirsê hebû, pirs jî ji ber bersîvê. Li benda hev bûn, ka kengê dê wateyek bihilgirtana? Pişt re axaftin jî wateyek dilhilgirît û êşa sînûzîta min hinekî kêm dibît. Ava giya ya di qedeha bi marê boa da mêze dikem û di dilê xwe da dibêjim dîsa baş hat bo min, xwo sivik hîs dikim. Dayîka min neheq nîn e, divêt ez her ro vexwim.  Çavên min peyama pêşniyara şanoyê dibînît. Saet şeş e. Divêt ez serê xwo bişom û piştî ser şûştinê derketina derve nebaş e bo min. Û û nazofarenjîta kambax jî hêjta min neberdaye. Bihejmirim neyînîtî dê bibên qasê fîlekî. Ez nehejmirim û hişbim çêtir e. Bitenê peyamekê dişînim:"Baş e, ez têm!"

 Derketina min ya ji malê, saetê dikete heft. Naxwazim bibîte heft, şeş û nîv ba dê baş ba :/ Kêfa çi kesê ji li benda mabûnê nayêt, kêfa min qet lê nayêt. Digel dêreng mabûna min rîtîm a mûzîka di guhên min da zêde dibît, lê metroya levent- taksîm bi vî rîtîmê tesîr nabît. Tam di heft û nîvan de digihime şîşhanê. Li rawestgehê wî dibînim. Di destê wî da telefon, ku bo min peyam bişînît. Lê ez wê peyamê çi caran naxwînim. Ji ber gava min dibînît peyamê reş diket û bo min dikenît. (Ez nehe bipirsim, ew jî nizanît ka çi nivîsandiye). Li ber bayê hêdî hêdî dihat, çil deqiqeyan mabû li benda min. Em silav diden hevdû. Wextê ez li saeta xwo dinêrim pêşniyara çayê jî têt. Maye saetek bo şanoyê ma alternatîfek çêtir heye? Ne. Wê gavê em biçin û çayeke bê-şekir, çayeke jî bi-şekir vexwin. Em saetekê bi kar tînin û heta deh deqîqeyên me dimînît. Piştî sitandina dû ava em xwe li ber neynikeke qasê emrê şanoyê kevin dibînin. Herkesek zû bi zû dikevîte hundirê lê em dixwazin heft-heşt deqiqeyên xwo ên dawî li ber neynika esilzade xerc biken. Herkesek li me dinêrît ka em bo çi ewqas li xwe seyr diken di neynikê da. Ewan ya me di neynikê da didît, bidîtiban dê dîsa jî ecêp maban? Xwedê zanît! Di wê neynikê da çi heye êca dibîte sedema dêreng mayîna şanoyê(!) Şanoger li benda meye, pişta wî li sahneyê, di nav konikê pîrik da. Her tişt amade ye. Em bi pêngavên piçûk û bi lez têne rêza paldangên herî dawiyê. Bitenê paldankeke xalî li ber çavên me dikevît. Bi şaşmayî em li hev mêze diken. Pêşniyara sêyem têt lê ez ji vê pêşniyarê qet hez nakem:"Tu rûnê ez ê li ser piya bimînim." Ez di nav çavên wî ên ku pê bêjangên dirêj doraliya wan hatî girtin mêze dikem. Nêrînên min ên:Tu li ser piya, ez rûniştî bim, ez nikarim lîstêkê seyr bikem* têdigihît û em pêkve li ser paldangekê dirûnin. Ez xwe dikeme 1/2 û 30° xwo xwar dikeme ber bi pêşîyê. Ew jî xwo hinekî diqermiçinît û pişta xwe didete paldangê. Ne êşa ji paldangê me girtî nehe hatiye ji bîr kirin ne jî naskirina resen ya li ser paldangê hêjta hatiye ji bîr kirin. 

               

** Fîlên mê di nav garanê da digerin, yên nêr be tenê digerin û her tim garan diguherînin.