Heta em digihiştin derê sînora Îranê, bavê min ez baş tembîh dikirim:
  -Heke leşker me li noqteya qontrolê birawestînin û ji me bipirsin 'hûn diçine kî derê?' Nebêje em diçine Îranê, bêje em ê biçine gundekî li ber tenişta sînorê Îranê.
      Di navbera mala me û sînorê Îranê nîv saet hebû. Hetta min dizanî welatê bavê min, bajarê nîviyê eqrebeyên me li dijîn, li pişt ew çiyayên ji pencereyên mala me diyar dikir bû. Piştî rêwitiya saetekê dinyayeke cida dernedikete pêşiya me. Mal, derdor, hewa eynî bû. Û, min û dotmam/pismamên min, bi eynî zimanê diaxivîn, me eynî lîstik dilîst. Lê ferqek hebû, ew jî zimanê dûyem bû. Ew ji min çêtir farsî diaxivîn min ji wan zêdetir tirkî. Neyse kî ew ferqe nedibû maniyê lîstina me. Min her tişt wehe hêsan difikirî û hêsan didît. Ji ber hindê ew zehmetiya ji bo yî rêya saetekê dihat kişandin min qet fam nedikir. Nehe jî fam nakem û naxwazim çi caran fam bikem.